La Voi des Deux ( De reis van twee)

4 t/m 12 september 2009

La Voi des Deux begon als een verzoek. De wens van een rasechte Zeeuw om per motor Frankrijk te doorkruisen, daarbij het viaduct van Millau te aanschouwen en de route Napoleon te rijden. Het liefst in het voorjaar, maar daar was geen mouw aan te passen. Het werd het najaar. Een geweldig najaar met prachtig weer werd het.

Vrijdag 4 september: Vandaag een lange dag gepland. Gisteravond nog overleg gehad over de route, want het oorspronkelijke plan zal vandaag erg nat uitvallen. Dat is makkelijk van niet bespreken, je kunt aanpassen. We gaan via de westkant Frankrijk in ipv centraal door het midden. We hebben dan kans vrij snel onder het lage drukgebied door te rijden en snel van regen verlost te zijn. 08:00 uur bij de pomp in Nazareth in België hebben we afgesproken. Mijn vertrek is nog droog, maar het verkeer is druk. 08:30 uur ben ik bij de pomp. Compagnon Geert staat al breeduit te zwaaien en is klaar voor deze onderneming. Koffie bij de pomp en de verwachte regen begint gestaag te vallen. Zeeuw en Noord Hollander die op zien tegen water moet je nog tegenkomen, dus goed ingepakt vangen we de reis aan. Gestaag doorrijden, opspattend water, spray van vrachtwagens en capriolen van automobilisten.

Zaterdag 5 september
Goedgemutst, uitgeslapen om 08:00 uur aan het ontbijt. Kunnen we mooi rond 09:00 uur gaan rijden. Weer uitstekend, weg droog en bijna leeg. Frankrijk laat zijn beste kant zien. Ik rijd het centrum in om even de sfeer op te snuiven van mijn vroegere vakantieplek. De camping, de rivier, de kleine waterval met de watermolen het gemeentehuis op de achtergrond. Tijd staat even stil. Heerlijk.

Geert legt de sfeer vast op de gevoelige plaat, hoewel hier voor het eerst herkend hij rust van deze plek. Schuin doorsteken richting Millau is het doel. Gps af en toe naar de volgende plaats laten rijden. Zonder tolwegen of autobaan, via de kortste route, dan kom je nog eens ergens. Koffie? Ja lekker koffie, maar de Fransen zijn natuurlijk niet gewent om er “iets” bij te hebben. Ontbijt kan de uitbater wel verzorgen, graag zelfs, vereerd lijkt hij wel. Doet zijn best en komt met vers brood, boter en marmelade aanzetten. Twee kerels met overgewicht zitten voor de tweede keer aan het ontbijt en lekker dat het is daar in het zonnetje op het terras. Geert knoopt in het “Geerdriaans” een praatje aan en bied zelfs zijn T-shirt van de brandweer Vlissingen aan. Moeilijk uit te leggen hoe we hier aankomen, maar het is de man snel wijs te maken dat Geert “bij de brandweer is”. Als klap op de welbekende pijl moeten we onze namen en handtekening achter op het shirt plaatsen en dan laten we de man in een roes achter.

Zondag 6 september
Wonderlijk goed geslapen. Beiden niet wakker geworden van elkaars gesnurk. We raken toch niet aan elkaar gewend? Goed, lekker ontbijten, inpakken en wegwezen. Het is wel fris vanmorgen, want het ijs ligt op de daken, maar dat komt omdat het geheel helder is. De temperatuur loopt dan ook snel op, een warme dag ligt voor ons. We reizen af richting Millau. Langs oude wegen met Romeinse bruggen en vestingstadjes. Lunchen op een warm terras, het goede leven dient zich volop aan. Stukje autoweg en dan zien we hem al van verre liggen. De brug van Millau. Vanuit het noorden is het een prachtig zicht. Even de afslag naar het uitkijkpunt van de brug. Ik klim de weg op omhoog. Steil paadje, welke Geert aan zich voorbij laat gaan. Hij tracht vanuit een ander, lager, makkelijker punt de brug te fotograferen. We zien elkaar weer in het documentatiecentrum en koelen even af bij de airco. Daar besluiten we ook dat we niet naar beneden rijden het dal in, maar doorgaan op de A75 richting Monpellier. Wel nog even billen bij elkaar, want de benzine is (bijna) op en een pomp lijkt hier voorlopig niet aanwezig. Veel zit er niet meer in de tanks, maar genoeg om toch bij een pomp te komen.

Veel motorrijders hier en allemaal puffen ze uit met een drankje in de schaduw. Het is hier gewoon heet, oncomfortabel heet. Volle tank en zelf verfrist gaat het verder langs de ongelooflijke A75. Een prachtige afdaling die uitnodigt tot racen, maar controle is frequent en boetes hoog, dus rustig mee met de flow. Daarbij heeft Geert een overlopend drukventiel op het cardan. De olie is op het achterwiel gelopen. Met olie op de band wil je dan ook wel wat voorzichtiger rijden tot het vertrouwen weer terug is in de machine. Vlak voor Monpellier wordt ik nog zo ongeveer van mijn fiets gereden door een dwaze Fransman. Bloedgiftig ram ik een deuk in het linker portier. Niet dat zoiets helpt, auto zat al vol met deuken, maar het reageert wel lekker af. De man in kwestie heeft de boodschap echter goed doorgekregen en houdt zich opvallend koest. Het is lekker op tijd en dan kunnen we op het gemak een hotel zoeken. Deze blijken allen zo ongeveer op één hoop te staan. We hebben het voor het uitkiezen. B&B wordt de keuze. Geen verkeerde zo blijkt. We zullen later vaker van deze formule gebruik van maken. Even uitpuffen op het terrasje in de schaduw. Lekker douchen. Korte broek aan. Compleet zomer in september.

Dit is nu al een mooie geslaagde reis, maar wat mij betreft moet het mooiste nog komen. Vandaag trouwens 250 km gereden. Eten kan ook vlak bij. Een restaurant in een bedrijfshal op het industrieterrein. Bijzonder, maar ze hebben ook een terras en daar zitten we dus mooi Hollandse tijd 18:00 uur. Dan zijn ze hier natuurlijk nauwelijks open, maar een aperitief is snel geregeld en zo keuvelen we voort. Een lekker diner en entertainment van een familieruzie die in de zaak ontstaat. Het lijken ons “zigeuners”, twee families, maar als oma arriveert slaat de vlam in de pan. Verhitte discussies en vertrekkende auto’s het gevolg. Niets om ons druk over te maken, het is gratis vermaak. Iedereen, inclusief personeel doet trouwens of er niets speciaals gebeurd, dus wat is het probleem. Goed gegeten en gedronken vervoegen we ons weer bij het hotel. Dat zal weer zeer goed slapen.

Maandag 7 september
Het wordt vervelend, maar we hebben weer uitstekend geslapen. Airco op de kamer bevorderd de nachtrust wel in deze omgeving. Het ontbijt is ook prima. Er is zelfs eieren met spek en op het terrasje buiten smaakt dat alweer geweldig. Je zou bijna niet verder gaan. Toch, uiteraard in prima humeur, inpakken en weer opstappen. Door behoorlijk stedelijk gebied richting Camarce. Als we er nu toch zijn kunnen we dit gebied ook eens doorkruisen. De delta van de Rhône is uitgestrekt en arm van grond. Het is vlak en kaal. De beroemde witte paarden zijn er in overvloed, maar of ze er nu zo gezond en doorvoed uitzien betwijfel ik. Het valt ons eigenlijk niet mee. Goed om gezien te hebben en een andere route gaat veel meer door stedelijk gebied of autobaan, dus wel het beste alternatief. Met een boog om Marseille heen en de kustweg opzoeken. Dat wordt bijna file rijden en schiet niet op. Ik kies ervoor om een bordje “col” te volgen. Op de Gps gezien dat we dan via de andere kant van de bergen in St. Tropez komen. Geen verkeerde keuze. Mooie weg omhoog en prachtig uitzicht als bonus.

Via de “achterkant” naar St. Tropez waar het ook in deze tijd druk is. File heen, file terug. Ik ben hier een dikke 15 jaar niet meer geweest, maar veranderd is het nauwelijks. Hier moeten de motoren ook naar “betaald parkeren” balen, maar een boete wil ik ook niet riskeren. We sjokken langs de haven waar de schepen wel weer groter zijn geworden. Het is hier nog steeds gezien worden. Drommen toeristen langs kunststalletjes en overdreven grote jachten. Zelfs de taxi is hier een Q7. Voor minder doe je het hier niet, al valt het gehalte echt luxe en dure auto’s wel mee. Momentopname natuurlijk, maar RR of Bently zie ik niet. De warmte is hier trouwens ook niet prettig met die motorkleding.

Rondje schaduw dus, waarbij we wel mooi langs een speciale motoruitgang van de parkeerplaats komen. Uitgang onbetaald. Het is hier niet zo erg als we dachten. Met “arme” motorrijders wordt rekening gehouden. Opstappen en wegwezen. Nou ja, wegwezen. We moeten die file in, maar alles op twee wielen gaat erlangs, over de streep. Brommertjes en scooters voorop laten, dan kan ik er met de Wing achteraan. Lekker effe trekken en douwen, aso groot licht aan voor de tegenliggers en redelijk vlot zijn we door de ellende. Lange vinger voor die automobilisten. Fréjus is ons doel. B&B hotel staat in de Gps en daar laten we ons lekker naar toe leiden. Zoals verwacht goed en met airco. Restaurant schuin aan de overkant bij de rotonde. Dat moet goed komen. Het is toch een behoorlijke kilometerdag geworden, 265 km.

Dinsdag 8 september
Beetje “uitgeslapen”, alle tijd vandaag. Ontbijten en eens bepalen hoe aan te rijden naar Gorges du Verdon. Een canyon in de Alpen die je niet mag missen. Verscheidene jaren in dit gebied geweest en elke keer weer overweldigd door de omgeving. De route ernaar toe is toch weer druk, stoplichten en ja hoor, het is alweer warm. Lekker door de bergen en vlak voor de Gorges lekker afkoelen op een terras van een ambachtelijke bakkerij. Ik koop hier een paar overheerlijke quiche. Hartige taart met spekjes en kaas. Nieuw voor Geert, maar nu niet meer! We gaan rechtsom de Gorges du Verdon op. Gestaag omhoog langs de prachtige rivier. Stoppen voor plaatjes, opletten voor stenen op de weg. Langs het stuwmeer, welke wel heel laag staat. Of het nu extreem droog is of normaal voor deze tijd van het jaar weet ik niet, maar het valt wel op. Het is ondertussen heet, heel heet. We zoeken een terras op. Koude cola en pizza doden de tijd. Haast om weg te komen hebben we niet. Het is te Heeeeeeeet! Blijven is ook geen optie.

Woensdag 9 september
Gebruikelijk ritueel. Geert is al op en scharrelt wat rond bij de motoren. Ontbijten en zo rond 09:00 uur vertrekken we weer. Eerst naar Grasse, waar we de start van de “Route de Napoleon” oppakken. Direct omhoog de bergen in. Stoppen voor koffie bij een standje en weer genieten van het uitzicht. Wat heiig vandaag, het najaar dient zich aan, maar de temperatuur is nog steeds buitengewoon. Links, rechts, hoog en laag we vervolgen de weg naar Castellane. Een bergplaatsje waar ik enkele vakanties het rondgehangen. Een echt toeristenstadje geworden. We stappen af op de markt alwaar enkele Indianen………??????????? hun muziek ten gehore brengen. Geert raakt gehypnotiseerd en koopt een CD. Of ze nu direct binnen zijn betwijfel ik, maar direct hierna ruimen ze de boel op. We wandelen even door het dorpje, op zoek naar de kroeg waar ik de vakanties doorbracht. Volgens mij bestaat hij nog, maar wat lijkt het nu klein. Even verderop genieten wij op een bank, half in de zon van een stokbroodje gezond, gekocht in een sandwicherie. Nieuw Frans woord? Helaas we moeten verder. Wel verleidelijk om te blijven. Blijkbaar is er een rally van Miljon dollar cars. Dat levert mooie plaatjes met ballen van kerels op rally schoentjes met een prijs van mijn hele auto, in geruite broeken waar je als “normaal” mens niet in durft te vertonen en met handschoenen aan het stuur als ware dat zeer smerig om vast te houden. Gewoon leuk en een beetje afgunst.

Donderdag 10 september
Ontbijt in een grote kamer aan een grote tafel met banken. Lekker platteland Frans. Grote kom met koffie en melk, stokbrood met boter en soppen maar. Wat zelfgemaakte marmelades voor de variatie en dat is het. Heerlijk. Nog wat praten met heer en mevrouw en we gaan er weer voor. Eerst de Col de Var. Koffie in Briancon, de hoogst gelegen stad van Frankrijk. Dan de Col de Calibier, 2650 mtr berg. Wat hier gebeurd met een mens tart iedere verwachting. Op één of andere manier raak je het perspectief voor diepte kwijt. Het komt allemaal op je af. Als je dan ook nog op de weg moet letten en de ijle lucht werkt op je in dan kan het wel eens te veel worden. Nooit gedacht, maar onze Zeeuw heeft zijn grenzen even gevonden. Trillend op de benen moet er even een pauze ingelast worden. Over de top gaat hij ook niet, de tussen liggende tunnel wordt genomen. Ik wil en ga nu wel even over de top. Het is maar 100 mtr meer, maar wat een ongelooflijk stukje weg is dat. De bochten zijn zo krap dat de Wing er nauwelijks door kan en steil, niet normaal.

Vrijdag 11 september Even een kink in de goedlopende samenwerking van deze week. Geert zit aan het ontbijt terwijl ik buiten op hem wacht om te gaan ontbijten. Kwartier, half uur, drie kwartier, waar zit die gozer nou (dacht hij ook) Als hij buiten komt voor zijn peukje blijkt het misverstand. Dan ga ik nog maar even ontbijten. Wat later dan normaal (hoe zou dat nu komen) gaan we verder. Ik bel “Jan en Ria” in de Vogezen of zij twee klanten kunnen herbergen. We zullen de enige zijn in hun Gite, maar van harte welkom. Door de Jura, naar de Vogezen. Het zijn totaal verschillende omgevingen waar we nu doorheen rijden. Je begrijpt meteen waarom Fransen niet in het buitenland komen. Alles is hier al. Het wordt een echte reisdag. Genieten van de kilometers in afwisselende uitzichten. 310 km leggen we vandaag af en ongeveer 19:00 uur zijn we bij “La Veie Colonie” Erg leuk om ze weer te zien. Er is behoorlijk wat verandert en verbeterd. Hun eigen woning is in opbouw en zal een mooie plek vormen.

Zaterdag 12 september Ontbijt, wat voor ontbijt. Hollands ontbijt. Gekookt eitje, hagelslag, kaas, ham, jam en boeren brood. Ja, het Franse leven met een Hollands ontbijt, heerlijke combinatie. De route staat voor vandaag niet vast. Naar huis, nee nog niet. Wat dan, alles wat nu nog komt staat in het niets bij de afgelopen dagen en is bekend. Toch de hoge Vogezen in. Het weer is mooi, maar kil en mistig. Druk is het hier ook, hele groepen denderen voorbij. De rust lijkt over. Als we dan op een terras aan de koffie zitten besluiten we het roer om te gooien. We gaan niet de Eiffel in naar Dupach, maar naar huis. Kunnen we morgen uitrusten en nagenieten van een geweldige tocht. Blik op oneindig richting autobaan en kilometer vreten. Je zou dan het liefst direct thuis zijn, maar dat gaat natuurlijk niet. Huis is nog heel, heel, heel ver weg. Uiteindelijk knorren we 525 km voordat ik thuis ben. Geert zal er een 40 meer moeten maken, maar die heeft hij aan de start van de toer weer niet gemaakt.

Peter Kramer